14/10/11

C'est fini.

Es cierto eso que dicen de que nadie sabe lo que tiene hasta que al final lo pierde.
Donde hubo fuego tan solo quedan cenizas , pero eso no es lo más importante , que va a ser de mi después de esta despedida? Me hallo gritando a voces la respuesta , que debo hacer? Desaparecer de su vida? O simplemente estar ahí al pie del cañon con la esperanza de que algún dia regresará? No. Eso es imposible , yo ya hace algún tiempo que dejé de ser el dueño de su corazón. Y todos esos besos? de eso ya no queda nada , todo ha pasado a ser una montaña de escombros inmensa , en la qual , no puedo dejar de trepar arriba y a arriba para encontrar la salida , pero me hundo a cada paso que doy. Y aquí estoy , escribiendo esta entrada a las 4 de la madrugada , sin razón ni sentido.
Al igual que os he mostrado como fué mi pasado , también he de decir que cometí errores , y que quise cambiar tanto para no volver a pasar por eso , que me llevé a demasiada gente por encima , incluso a mi gran amor.. Si , me rallo mucho cuando pienso que me voy a morir solo , es algo que me da miedo , hecho de menos esa compañia , ese abrazo que siempre tenia cuando necesitaba , esa atención que nadie me presta cuando me hundo , es demasiado dificil seguir adelante con todo esto solo.. Cuando ya nadie me escucha como lo hacia él , me inundo en mis pensamientos y ahí es donde me pierdo.
Que hay detrás de una lagrima? hay tantas incognitas en mi mente aún sin resolver , la vida es una gran carrera de obstaculos que uno tiene que ir saltando poco a poco , pero parece ser que desde hace ya algún tiempo me he quedado encallado en uno de ellos y todo se convierte en un circulo vicioso.
Quizás muchos pensareis que estoy loco , o que este texto no tiene sentido alguno , pero necesitaba escupir todos estos sentimientos , ya que nadie me va a escuchar , pues lo plasmo aquí , así quizás , con un poco de suerte dentro de unos años me reiré cuando lo lea , o no , nunca se sabe. El futuro es tan incierto o sinó miradme a mi , me pasé un año y medio pensándome que estaría al lado de una persona para toda la vida , y de la noche a la mañana todo cambió. Ahora él , emprende su camino y aunque duela es algo que me toca asumirlo. Si os dais cuenta es como que la historia se repite , en una de mis anteriores entradas os nombré a una mejor amiga que perdí para siempre , bién , pues esta vez he perdido a mi gran amor , así que felicitadme todos porque este año me voy a llevar un nobel de la gilipollez extrema.





Llamadme friki , pero quiero compartir esta lagrima negra con todos vosotros.
memoriesofchemicaldreamer. xx

2 comentarios:

  1. Rei! Porto llegint el teu blog des de el primer dia, com ja sabia has tingut una vida dura però... no et deixis enfonsar per aixo ultim. Ahir no estava jo massa lúcida, avui et dic: El meu consell, lluita pel que vols, sempre... guanyis o perdis, ho has intentat, mai tindràs al cap "ho hagués aconseguit?". Vull que sàpigues que, com et vaig dir, encara que no faci massa acte de presencia estic aquí, sempre, per tu. T'estimo carinyet, molt, creu-me.

    ResponderEliminar
  2. Potser a vegades hem de deixar passar el temps mentre estem pendents de si pot passar algo.. i com diuen el temps ho posa tot al seu lloc (i si no, amb el temps no fa tant mal.)
    tequieronormal:)

    ResponderEliminar